Üniversite, şehir içinde adeta bir başka şehirdi. Türkiye’nin her yerinden çok değişik insanların bir araya geldiği bir merkezdi. Herkes kendi fikrine göre birilerini bulmak için çabalıyordu. Üst sınıfta bulunanlar yeni gelen öğrencilere yardımcı olmak bahanesiyle onlara kendi ideolojilerini anlatıp, onları kendi saflarına katmaya çalışıyorlardı. Yeni gelen öğrencilerin, yabancı bir yere gelmenin verdiği acemilik ve yalnızlıklarını kullanarak, kendilerine yakınlık gösterenlere ilgi gösterip onlara yanaşmalarını garipsemiyorduk elbette. Gözlerim bu durumda bile bizim dışımızda diğer İslami camialardaki gençleri arıyordu. İslami camiaların da yeni gelenlerle ilgilenmelerini arzu ettiğimden olsa gerek, hâlâ gözlerim etrafta birilerini arıyordu. Gözlerimin bana boş dönmesi beni hayal kırıklığına uğratsa da umudumu yitirmemeye çalışıyordum. Daha şimdiden, üniversitedeki çalışmalarımızın nasıl olması gerektiğiyle ilgili olarak aklımda bir şeyler oluşuyordu.
Konferans günü gelip çatmıştı. Sabah erkenden tüm arkadaşlarımızla okulun bahçesindeki yerimizde hazır olarak bekliyorduk. Konferans için gelenleri, konferansın yapılacağı alana yönlendiriyorduk. Okul idaresi, konferansın izinsiz olduğunu emniyete bildirip buna engel olmalarını isteyince, konferansın yapılacağı alanın etrafı polislerle çevrilmişti. Gelenler, etrafta polislerin olmasından dolayı tedirgin olsalar da buraya kadar geldikleri için alanda kendilerine gösterilen yöne doğru hareket ediyorlardı.
Ertesi gün okula geldiğimizde her şey çok daha farklıydı. Dün akşam kardeşimizi darp edenlerin saldırıya uğramaları, okuldaki İslam düşmanlarının öfkelerinin kabarmasına neden olmuştu. Bu durum, beklediğimiz bir şeydi. İslam düşmanlarının anlayamadıkları şey; bu işe kimin, nasıl cesaret ettiğiydi. Daha önce de İslami gruplara mensup kardeşlerimizi tek tük darp ettikleri halde hiç kimseden ses çıkmamıştı. Ne olmuştu da İslami gruplar artık kendilerine yapılan saldırıya cevap verir hale gelmişlerdi. Çok merak etmelerine rağmen bunun cevabını bulmaktan aciz kalıyorlardı.
İslam düşmanları kinlerinden olsa gerek okulda karşılaştıkları İslami kimlikli kimi buldularsa saldırmaya başlamışlardı. Daha önce de İslami kimliklerinden dolayı her hangi birisine yapılan saldırılara sessiz kalmayacağımızı kendilerine söylediğimiz halde buna aldırmamakla birlikte bizi hafife alıp hakaretler ederek küstahlaşmışlardı. Bir avuç “Sofi” diye söz ettikleri kişilerin kendilerine böylesi ağır bir darbe vurmalarını hazmedemiyorlardı. Aldıkları bu darbe sonucu örgütleri ve diğer sol görüşlü kesimler tarafından hesaba çekilen İslam düşmanları, kinlerini kusmak için kuduz köpekler gibi her tarafta İslami düşünceye sahip her kim varsa onlara yönelik saldırı seferberliği başlatmışlardı.
Tarih, tekerrürden ibaretti. İslam adına mücadele verdiğiniz zaman, size engel olmak için şeytan ve dostlarının, kanınızı akıtmaktan asla geri durmayacaklarını siyer ve tarih kitaplarında çok okumuştuk. Şimdi bir başka zamanda, bir başka coğrafyada ortaya çıkan İslami Hareket olan Muhammedi yapı, seleflerinin yaşadığı şeyleri yaşıyordu. Muhammedi yapının tüm fertleri olarak, şehitlerimizin olabileceğini çok iyi biliyorduk. Buna rağmen kardeşlerimizin şehadeti hepimizi üzüyor, ancak onların ardından davamıza hizmet etmeye devam ederek emanetlerini korumak için daha fazla çaba ve gayret edebilme adına onlara söz veriyorduk.
“Seni başımızdan atmaya çalışıyoruz, gel gör ki seni alacak birini bulamıyoruz. Senin gibi huysuz ve geçimsiz birini kim ne yapsın” diye söylediğimde onun kalbini gerçekten de incitmişti. Sanki beklediği ve ondan sakladığımız buymuş gibi sözlerimi ciddiye aldı. Duymak istediği sözleri söylemişim gibi davranmaya başladı.
Kendi aranızda haftada en az bir defa ders yapmalısınız. Dersler, Risale-i Nur’dan olsa iyi olur. Bunun yanı sıra hadis ve tefsir dersleri de yapabilirsiniz. Namazları mümkün olduğu sürece okulun mescidinde, Cemaat halinde kılmaya gayret edin. Sünnet namazları ve nafile orucu tutabilenler bunları ihmal etmesin. Özellikle namazlarınızı, diğer İslami Cemaatlerdeki kardeşlerle birlikte kılmaya gayret gösterin. Kardeşlerinizle birlikte aynı safta namaza durmanız, kalplerinizin birbirine yakınlaşmasına vesile olacaktır.
Ertesi gün sataşmalar hiç hız kesmeden devam etti. Artık kutsallarımıza laf söylenemeyeceğini öğrenmiş olmalarına seviniyorduk. Bize sataşanlar, bizden gerekli cevabı aldıklarından bu durumu pek büyütme gereği duymuyorduk. Okulda yaşanan bu gerilim ve kavganın normal olduğunu artık biz bile kabullenmiştik.
Son günlerde rüyalarda kendimi şehitlerle birlikte görüyordum. Çok muhteşem bir sofraya beni davet edip duruyorlardı. Onlar beni yemeğe davet ettikçe ben “Henüz işim bitmedi, işim biterse İnşallah gelirim” deyip sofraya oturmuyordum.
